Poetry

Poezja - Maciej Zabłocki 12.02.2008 27.06.2008 12.01.2009 06.04.2009 28.04.2009

A	porwały mnie anioły znowu jak wtedy z wysokiego okna mojego pokoju nad miedzianym niebem tym razem Michał Archanioł nadał nowy ster i nowy szlak ku księżycowi dusz ku nowemu adamowi on żyje kocha jego hebrajskie imię znaczy ojciec żyjących kochających ku mnie aniołowie rozpoczęli toczyć wichury śnieżyce burze i tornada ale ludzie tego nie widzą nie czują bo maja biedne robaczki ważniejsze sprawy ja unoszę się z ciepłem aniołów z gromami i grzmotami Archanioł dotknął mój język rozpalonym węglem i rzekł idź i mów idź i kochaj idź i szukaj idź i wskazuj drogę i szukaj pierwszego który się zgubił choć nie wiadomo czy dalej czeka w Ogrodzie Eden czy w innej krainie czeka na ciebie idź zaniesiesz moje imię do zagubionych do wielkich i małych idź On przyszedł i cię wzywa	Gdyby tak zamknąć wszystko w kopercie wszystko co MNĄ się nazywa gdyby cień duszy dało się sfotografować podobno już można gdyby oddechy zamknąć w małej piramidzie na ściankach której krzyżują się szlaki gwiazd gdyby to wszystko pozbierać i zapieczętować srebrną pieczęcią historii wiecznie niezastygłej i z otwartymi oczyma w nieruchomym bursztynie czasu trwać aż Otworzysz i Złamiesz i znów wrócę JA i zacznę oddychać i śmiać się	spadła kropla chemicznego żalu organicznego usztywnienia po co dla kogo za co a jednak jednak warto stać się butelką w której przejrzysz się tylko jeden raz to będzie jej sens
A			pożarty zostałem przez wąwóz śpiący rozpaczą ciemny przepierzony jękiem asteroid i istota na końcu wąwozu bez oczu bez ust bez dłoni krwawi bezwstydnie człowiek to jeszcze człowiek
B	chcę jeszcze raz powrócić nad strumień krwi jeszcze raz poczuć jej oszałamiający zapach otulić się jej przepastnością bycia bezpośredniego ociekającego bólem ale drążącego dalej i dalej i dalej ona jedna naprawdę będąc potrafi uciekać unosząc cel albo bezdusznie go porwać i zaskrzepić w niemej godzinie bezpowrotności	kubek samotnie pił moje łzy razem doszliśmy do wniosku że wszyscy od nas odejdą ona z głupoty on z rozpaczy ty z tęsknoty ja z miłości zaśmiejemy się tylko bezczelnie w księżycową twarz i polecimy dobić wreszcie naszego odwiecznego wroga czas i usłyszeć odpowiedź na pytanie dlaczego	cisza i biel puchowa kołdra i ciało astralne nieobecne a jednak stukające o ściany podłogę ono mnie pokochało zawiodło w bieli na odległe urwisko i strąciło do jeziora turkusowego bez dna dnem były oczy owej istoty było ciepło biało turkusowo i cicho czy to rajem nazywają
C	idealnie ułożone kostki bruku łapiące szyję wieży westchnień pelargonie stworzyły mozaikę nienasycenia niebo rozwarło się na ten widok dyszało syczało grzmiało Dawca tchnienia wszelkiego uniósł palec mały wielki Książę odważył się go dotknąć znów czasoprzestrzeń stała się jeziorem tam On unosił się nad wszelkim pierwiastkiem trzecia dłoń szarpnęła struny mojej świadomości i odczytałem z niezmąconego obrazu światła że Apokalipsa jest teraz jest idealnością grzmotem dłonią ukochaną drogą przez wodę zewsząd	okulary to bardzo zwykły przedmiot okulary to jądro spojrzeń najbardziej ukrytych białych i czarnych bez odcieni wyjątek stanowi spojrzenie niczym błysk lapisu lazuli tam zaklęty czas i narodziny ciał niebieskich tam tunel każdemu pisany tam splot czterech transcendentnych wartości wplatanych w oddychanie chodzenie pisanie sen okulary to bardzo zwykły przedmiot	Zapamiętałem tę melodię tańczyło powietrze i ja otoczony istnieniami dalszymi i bliższymi i znowu może ławka za wąska może mostek zbyt półkolisty ale inny niż ten pod którym w nenufarach ogrodu białe światło ginie zapamiętałem oczy nigdy nie znające a obecne zapamiętałem nas i ostatnie nuty echa westchnień próżni czasu i czekam
D	tak nagle zobaczyć wiersz bez pytania przejść obok konfesjonału bez przeszkód pokonać odległość nierealną dla jednego mrugnięcia nie doświadczać niebotycznych celów nieprzemierzonych szlaków nie spalać za swoim śladem po prostu przejść i zobaczyć	otoczony trzema zębami mgły znużony szemraniem wody wiecznie walczącej jakby jeszcze wierzyła że wygra ze z sekundami na nowo uwierzyłem w miłosne utulenie źrenic dumne majestatyczne karalne swą wielkością bo każdy niezdobyty szczyt to przecież złamanie jakiejś zasady świata ale pewnego dnia wiem że diadem koron mgieł wód nie odgrodzi mnie od tego co płoty zwane wiarą i nadzieją powiewają	Jak szklanka rozbiło się powietrze płatki śniegu hymn na wiele głosów łkały hymn o ciszy sosen o wszechświecie promienistym który zatrzaskuje ramionami moje ja On czy usłyszał ów hymn tak niebotyczny nieosiągalny pod drewnianą strzechą przysnął wtulony w bezradność chwili jak rzeka w konieczność konieczność nieistniejącego realnie nic nie odkrywa nic nie odpowiada po prostu jest
E	trudno zapomnieć zaspaną krainę gdzie śpią ciała niebieskie w śniegowej kołdrze beztrosko gdzie świat zakwita odkopanymi westchnieniami które organizują sobie na nowo materię tę samą do bycia ciałem trudno zapomnieć i nie żyć już stanem nieboskłonu nowego i nowej ziemi gdzie wszyscy znowu zamieszkamy jak dawniej w czterech prostych ścianach naszego bytowania zanim pory roku zaczęły tak bardzo różnić się między sobą panta rei	Dziś znowu dałeś się zobaczyć stróżu mojej drogi moich westchnień ciągle nieaktualnych znowu się zeszły nasze oczy ale przecież ty nie masz oczu nie masz ciała a podróżujesz tymi samymi autobusami pociągami czym jest istota twojego stróżowania gdzie ty tam i ja gdzie ja tam i ty ale nigdy razem zawsze ponad przepaścią niepodjęciem czasu i Boga to ma być twoja przyjaźń nadziemska dobrze będę czekał aż pewnego dnia zwyczajnie obok mnie usiądziesz	Zbyt wiele masz w sobie treści niejasności niedopowiedzeń nie jesteś określony duchowo ani fizycznie właściwie za dużo w tobie złożeń do przemierzenia za mało logiki dla mnie tego ani z wczoraj ani z jutra dlatego podejdę do ciebie wywiąże się zwykły dialog te westchnienia zapachy i smaki lata co roku upiorniejszego bo sami ze sobą pozostajemy i ze wspomnieniami jak chleb w dwuznacznej piekarni
F	myślę sobie ten czas musi minąć myślę że dziś jestem i pomyśleć że to rzut beretem do nieba ta poświata nigdy nie będzie taka jak tamta i dla mnie i dla Ciebie co minęło jest jak czas głaszczący nas po głowie to tylko wiatr	ani nam już witać ani żegnać ani mostów budować ni mówić o miłości nie potrafimy żyć i umierać nie potrafimy być tym kim chcemy tylko żal z głębi konstelacji mgieł potrafi wybuchnąć po raz kolejny parność dnia jak cisza oczekiwań ukojona została kartką papieru niczym spojrzeniem rozkoszy zapomnienia zawsze tej samej zawsze ostatniej zawsze obiecanej do stworzenia fantomu czegoś co przypomina chociaż istotę realnie czującą	las i ciemnia na wpół żywa na wpół umarła cisza utkana czasem teraźniejszym niedokonanym i ja na wpół żywy na wpół umarły opętany siecią naczyń dogasającego tętna i ja
G	nic z nami bez nas rzeka czasu niczym droga motyli we mgle co dzień projektowana nierealnym zmysłem rzuca niemy biały kamień	Przyjacielowi - epilog byliśmy jak dwa zwrotniki jak kontynent i wiatr jak burze na słońcu były nasze łącza rozumiałeś moje ucho ja zaś byłem twoim okiem wpatrywaliśmy się w galopujące Andromedy razu pewnego postanowiłem do nich poszybować rozumiałem ich język zawsze ty zostałeś wśród ciepłych ramion ziemi ja byłem Ci już za wysoko za daleko aż któregoś dnia odszedłeś sobie tak po prostu zostałem na konstelacjach i patrzę na nie na siebie na Ciebie na świat lecz przenikam go tylko bezmysłem dotyku i już nie ma ni pierwszego ni drugiego ja nie ma	czy słowa lepiej potrafią nas bronić niż cisza czy ulica pełna pąków kasztanowca są szlakami nieosiągalnymi mocno wieje pamiętasz przyjacielu
H	spójrz przez okno swych kryształowych pojęć tak czy owak roztrzaskają się przed twym złudnym ja wtedy przyjdę zabrać cię do domu tak zwyczajnego jak ciepła drożdżowa bułka niedzielnym popołudniem		dym miasto spowite oparami zapomnienia chwil będących sensem najwyższym byli są i będą opadnie mgła rozpierzchnie się sens jeden i drugi i nastanie zachód wieczny wszystkiego
I	pamiętam ostatni gest ostatnie słowo Twoje właściwie nawet nie do mnie skierowane ostatnie spojrzenie bo na spojrzeniach kończy się i zaczyna istota mojego odczuwania i nie ma już człowieka istnieje tylko gdzieś we wszechświecie miejsce niepowtarzalne jak struktura rogówki jak załamanie promieni świetlnych jak nadzieja że wszystko nie kończy się i zaczyna w atomie	czysty szał rześkie powietrze odległość zaledwie solidnego rzutu kamieniem to wystarczy do samouśmiercenia w imię niespełnionego majestatu norm giniemy jak społeczne owady bezimienni beznamiętni niespełnieni	ławka była tak zimna jak przenikliwość oddechu obłoków wirują na firmamentach eterycznych dwójek przemierzają prądy fronty atmosferyczne próbują widzieć więcej są bardziej uświadomione niż ławka one jednak tylko widzą zwyciężają na odległość ona czuła
J	obejmuje mnie martwe spojrzenie księżyca wulkanicznych tufów obym tylko nie zsunął się z pościeli zimnej jak jego poświata jego wiatr świadomość mi odbiera i pędzę pędzę z centaurami po antycznej ścieżce chytrych lasów cień ich igły poszycia to kołdra która niegdyś zatopiła żywcem oddech mojego eses	perfidne bywają krzesła łóżka stoły widelce podtruwają sens oddychania tłumią echo gongu neuronami dyktowane echo prostych czterech ścian	czemu usypiacie mnie ciemności puchowe czaicie się nienasyconą żądzą zdzieracie każdy centymetr szkarłatnej powłoki duszy krzyczę poza światło bezbronny bez rezonansu a wy pulchnym mglistym wyziewem drążycie moje trzewia i lecę wąskim tunelem między skarpy budzące drabinę Jakubową do ponownego otwarcia się
K	porwały mnie anioły znowu jak wtedy z wysokiego okna z mojego wysokiego pokoju nad miedzianym niebem tym razem archanioł Michał nadał nowy ster i nowy szlak ku księżycowi dusz ku nowemu Adamowi on żyje kocha jego imię hebrajskie znaczy ojciec żyjących a zatem i ojciec kochających i kochanych inni aniołowie rozpoczęli tańczyć wichury i śnieżycę tornada i burze porywają mnie każdego dnia ale ludzie tego nie widzą nie czują bo maja biedne małe robaczki swoje ważniejsze przyziemne sprawy ja unoszę się z ciepłem aniołów z gromami i grzmotami Archanioł dotknął mój język rozpalonym węglem i rzekł idź i mów idź i kochaj idź i wskazuj drogę i szukaj każdego który się zgubił choć nie wiadomo czy dalej czeka w ogrodzie Eden czy w innej krainie idź do wielkich i małych idź Anioł przyszedł i Cię wzywa	Joanna D'Arc czyli moje niedawne życie w skrócie po raz kolejny dramat Joanny D'Arc powraca scena I II III prolog i epilog Joanna słyszy głosy niewątpliwie to Aniołowie Joanna mówi Joanna walczy Joanna jest apologetom słów Boga a świat dawno je podeptał epilog Joanna jest sponiewierana sprzedana przesłuchiwana bita jak Chrystus torturowana i kopana zamęczona psychicznie wmówili że to neurasteniczka wiedziona jest juz na stos oszalała ze strachu upada boi się każdy by się bał bo czad dusi a ogień boli pomruki tłumów i cienie krzyży inkwizycji i oczy niebieskie oczy Joanny wpatrzone w inny juz czas przyleciały po nią Anioły gaśnie obraz tego Świata gaśnie wszystko obłąkany tłum ludzi nie widzi niczego Joanno wygrałaś	długa wstęga niezastygłej rzeki wyłaniająca się spod nowych oparów trzcin i księżyca śpią dyszą mącą dusze oszałamiaj istoty ludzkie jak małż zagubiony w polnym rowie podtopił mnie księżyc krążę od wielu miesięcy w kipieli wodnej widzę co było co jest i co będzie widzę wszystko fale kwiatów i paproci objawiły mi przeszłość i przyszłość a ja oddycham woda rozmawiam tam w topieli z duchami wiele wiele wiele mi powiedziały mówili wróżąc śniąc i tańcząc niczym nowa dziewka znad jeziora koło Nowogródka wypłynęła jak elf jak lara rzymska padła przepowiednia jak najbliższa pełnia księżycowa się przed wiosną w nurty jeziora tam pójdziesz spokojnie gdzie bezkres w chwale i śpiewie duchów czystych
L	kłębiące się chmury nad przyćmionymi wieżami na których leża zeschłe ćmy te zbyt krótko zy7jące anioły nocy te resztki naszych serc one czekały oddychały wmówiono im ze nadzieja umiera ostatnia nie wiedziały kiedy nadejdzie ich Pascha ]czekały jak panny mądre i głupie oliwa w lampach jednych zgasła nastał mrok Oblubieniec przyszedł i zabrał ich zmarzłe ciała właśnie JE zabrał w otchłań tego nieba zwanego domem dusz nad dachami niczym miast z obrazów Chagalla i rozbłysła ciemna otchłań ćmy odleciały do wieczności	biały dzwon jak pomrukująca sowa płomykówka spoza granic życia woła woła pod zagajnikiem świerków przysiądź się do mnie przytul mgła Cię spowije w moje skrzydła zmartwychwstałego Anioła umrzesz ze mną i odrodzisz się we mnie jak przed nieskończonością wieków to będziesz ty ten sam i ja inny ale nadal ja będziemy my nocą owiani luna oświetleni czasem odmienieni
M	zabrał mnie wiatr skrzydeł aniołów znowu jak wtedy z wysokiego okna mojego zbyt wysokiego pokoju pod zbyt niskim miedzianym niebem dzisiaj jakiś nieznany mi Archanioł nadał nowy ster i nowy szlak ku księżycowi dusz ku nowemu stworzeniu ono żyje kocha ma kształty i myśli imię stworzenia znaczy Ojciec Wszystkich Żyjących zatem i kochających i kochanych inni aniołowie rozpoczęli taniec w szaleńczych rozstępach wichur śnieżyc i burz niezmierzonych ale ludzie tego nie widzą nie czują nie słyszą są ważniejsze sprawy tutaj liczenie wydawanie liczenie ja unoszę się z ciepłem aniołów z grzmotem dotykam ich języków niczym rozpalonych węgli i idę i kocham i szukam drogi cały czas nią idąc i kocham i szukam pierwszego który się zgubił choć nie wiadomo czy dalej czeka w Edenie bądź innej części świata	po raz kolejny dramat Joanny D'Arc powraca scena I scena II scena III prolog i epilog Joanna słyszy głosy niewątpliwie to aniołowie Joanna mówi Joanna walczy Joanna jest apologetą świat dawno to podeptał świat wszystko co piękne podeptał Joanna jest podejrzana Joanna jest przesłuchiwana Joanna jest bita torturowana zmanipulowana tymi którzy znak Boga zamienili na oddech Lucyfera zmęczona ciągnięta na stos oszalała ze strachu i żalu upada boi się bo czad dusi a płomień boli pomruki otumanionej tłuszczy głodnej i brudnej tłuszcza zawsze jest głodna i brudna i oczy Joanny jaśniejsze już niż czas wpatrzona poza powietrze przylecieli po nią gaśnie wszystko obłąkany motłoch nie widzi ani nie czuje niczego Joanno zwyciężyłaś	długa wstęga niezastygłej rzeki wypełzająca spod nowych oparów trzcin i poświaty gwiazd syczą zipią mącą duszę oszałamiają istnienie jak małż w polnym rowie zakleszczył mi serce księżyc krążę od wieków w kipieli wodnej widziałem co było co jest i co będzie widziałem wszystko jale kwiecia i paproci odsłoniły mi przeszłość i przyszłość a ja oddycham strumieniem wodnym rozmawiałem tam w topieli ze zmarłymi wiele wiele wiele mi powiedzieli wróżąc śniąc i tańcząc niczym lary i driady nowych wieków padła przepowiednia kiedy najbliższa pełnia schowa się przed przesileniem w czarno biały nurt tam pójdziesz spokojnie gdzie bezkres poza Bramę Isztar w śpiewie duchów czystych w białej poświacie
N	kłębiące się chmury nad przyćmionymi oczekiwaniem wieżami na których leżą zaschłe ćmy te zbyt krótko żyjące anioły nocy to resztki naszych serc one czekały oddychały słyszały że nadzieja ostatnia odchodzi nie wiedziały kiedy przyjdzie nowe święto i czekały nastał mrok przyleciały po nie motyle niebieskie i czerwone i pochwyciły ich zmarzłe ciała czarnego czarnego nieba usianego srebrnym sitowiem każdej drogi ku innym światom zwanego domem dusz nad dachami lasami zapędzonego oddechem świata i rozbłysnęła ciepła otchłań powietrza ćmy odleciały do wieczności	biały dzwon jak pomrukująca płomykówka spoza granic życia woła woła pod zagajnikiem świerków przysiądź się do mnie przytul mgła spowije cię w moje skrzydła umrzesz ze mną i odrodzisz się we mnie jak przed wiekami to będziesz ty ten sam i ja inny już ale nadal ja będziemy już zawsze ciszą owiani nocą podświetleni czasem odmienieni
O	ciemna i zimna noc pokryta ziemia cienkim plastrem szronu przypomina mi tamten zapach i smak nieodgadniony niedosięgniony niedościgniony zapach imbiru i cynamonu smak wanilii i malin gęstych gorących pełnych mięsistych jak twoje usta jak oczy odbijające westchnienia zawsze w tym czasie wraca do mnie stara Mojra snuje przy świecy swoją baśń wypływa z jej ust mgła zapomnienia zaduchu odbierającego myśl tylko cichy szmer sowy odgoni ją niczym upiorną Lilith z moich przestrzeni leśnych wzgórz myśli obsianych neuronowymi zbożami sowa ten boski wysłannik zawsze łagodzi wspomnienie kieruje drogą jasną i prostą odpędza starą wiedźmę na powrót do Tartaru tam nie idę	nie nie zawsze nie zawsze musi być jak wtedy gdy góry zionęły księżycem tak bliskim że niebo zasłonił co ciała tańczyły jak obłąkane pijąc posoki leśne nie zawsze blisko znaczy naprawdę nie zawsze to co się dzieje naprawdę jest tylko to co było i będzie chwila ledwie drży sina i słaba jak niemowlę zakrztusi się i umrze i nikt nie zauważy kosmicznego przecież wydarzenia dramatu Apokalipsy ale musi być jak będzie co bowiem się stało znowu się stanie a co będzie będzie tym co już było góra będzie zionąć zewnętrznie ta sama ale inna księżyc dziki kochanek nie ten sam a inny inny w nas spoza nas a my uśmiercając chwilę kołowrót życia ciągniemy ciągniemy dopóki nie zatrzymamy ów kosmicznego dramatu	szukam cię ja nadal cię szukam o ja nieszczęsny biedny i nagi stoję w bladej poświacie i patrzę patrzę z leśnego wzgórza na miasto zaspane zasypane zapomniane i szukam w tym zapomnieniu ciebie każdej chwili spędzonej pod kwitnącymi drzewami wiśni i jabłoni one też odeszły śpią razem z twoim dotykiem razem z neonami domów i sklepów zastygłych w gęstym kremie szafirowej zasłony myślenia zastanawiam się gnając z mroźnymi podmuchami nowych czasów i patrząc na wszystko i wszystkich czy to ja jestem czy nie ma mnie a są tylko poszukiwania moje westchnienia moje żale moje nie skoro świat dotykam a on mnie skoro drżę i całuję to chyba jest ogień i woda i powietrze i ziemia więc jestem i szukam
P	ciemna i zimna noc pokryta ziemia cienkim plastrem szronu przypomina mi tamten zapach i smak nieodgadniony niedosięgniony niedościgniony zapach imbiru i cynamonu smak wanilii i malin gęstych gorących pełnych mięsistych jak twoje usta jak oczy odbijające westchnienia zawsze w tym czasie wraca do mnie stara Mojra snuje przy świecy swoją baśń wypływa z jej ust mgła zapomnienia zaduchu odbierającego myśl tylko cichy szmer sowy odgoni ją niczym upiorną Lilith z moich przestrzeni leśnych wzgórz myśli obsianych neuronowymi zbożami sowa ten boski wysłannik zawsze łagodzi wspomnienie kieruje drogą jasną i prostą odpędza starą wiedźmę na powrót do Tartaru tam nie idę	nie nie zawsze nie zawsze musi być jak wtedy gdy góry zionęły księżycem tak bliskim że niebo zasłonił co ciała tańczyły jak obłąkane pijąc posoki leśne nie zawsze blisko znaczy naprawdę nie zawsze to co się dzieje naprawdę jest tylko to co było i będzie chwila ledwie drży sina i słaba jak niemowlę zakrztusi się i umrze i nikt nie zauważy kosmicznego przecież wydarzenia dramatu Apokalipsy ale musi być jak będzie co bowiem się stało znowu się stanie a co będzie będzie tym co już było góra będzie zionąć zewnętrznie ta sama ale inna księżyc dziki kochanek nie ten sam a inny inny w nas spoza nas a my uśmiercając chwilę kołowrót życia ciągniemy ciągniemy dopóki nie zatrzymamy ów kosmicznego dramatu	szukam cię ja nadal cię szukam o ja nieszczęsny biedny i nagi stoję w bladej poświacie i patrzę patrzę z leśnego wzgórza na miasto zaspane zasypane zapomniane i szukam w tym zapomnieniu ciebie każdej chwili spędzonej pod kwitnącymi drzewami wiśni i jabłoni one też odeszły śpią razem z twoim dotykiem razem z neonami domów i sklepów zastygłych w gęstym kremie szafirowej zasłony myślenia zastanawiam się gnając z mroźnymi podmuchami nowych czasów i patrząc na wszystko i wszystkich czy to ja jestem czy nie ma mnie a są tylko poszukiwania moje westchnienia moje żale moje nie skoro świat dotykam a on mnie skoro drżę i całuję to chyba jest ogień i woda i powietrze i ziemia więc jestem i szukam
R	Las zawsze mnie rozumiał zawsze wchłaniał moją krew kiedy śpiewał wichurami i spał zimami wołał mnie wtedy kładłem się na mech słuchałem starych sosen amfiteatru istnienia ducha świadomości las jest zapisem nieskończoności lasy zawsze były i zawsze będą schronieniem dla istot delikatnych cichych w lesie jest przestrzeń mała widać przez nią kawałek świata pobłyskują ulice domy nieba dusze szumią smukłe tuje w oddali a ja patrzę rozumiem świat tylko stamtąd i tylko stamtąd on rozumie mnie to brama czasu wielu tamtędy szło pod sosnami dębami bukami olchami ale tylko ja zatrzymałem się pomachałem do świata a świat po prostu się toczy poza lasem poza mną poza sobą samym las zawsze mnie rozumiał	Niby ludzie pojawiają się nagle zawsze w najmniej spotykanym miejscu w nieodgadnionych wymiarach czasu w niewyczuwalnych powiewach losu bywają widzialni lub trochę widzialni poprzez tłum poprzez mgłę poprzez zmęczenie i tęsknotę niby ludzie patrzą się głęboko w oczy podczas otwierania drzwi klatki schodowej lub wydawania pizzy ich nieistnienie tutaj kryją ciała zawsze piękne rześkie świeże krwiste a jednak ciałami nie są są symbolami tego co myślimy co chcemy co niespełnione oczekiwane nienarodzone wyśnione niby ludzie są w niby świecie bo nie ma nic bardziej nierealnego niż to na co patrzymy i czego dotykamy niby ludzie nie są aniołami one od razu oszałamiają niby ludzie są trochę nami jak my w każdej chwili możemy stać się niby dla każdego w każdym miejscu w każdym czasie	Największemu z aktorów polskich … myślę sobie że tak trudno jest zatrzymać czas zatrzymać od zapomnienia od zamglenia od niechcenia a ja chcę zatrzymać czas nie zegary wszelakie i urządzenia chcę zatrzymać czas chcę trwać niczym eon prawieczny z granatowymi skrzydłami i stać na mojej ulubionej skarpie nad leśnym wąwozem chcę zamknąć w sobie tyle serc ile serc ode mnie uciekło zabrać je w bezkres lasu poza Styksem niech cieszą się tam pokojem a ich kraina niech zamieni się w ogród Hesperyd ja poczekam tylko na jedno serce i duszę która mi uciekła która w sali gdzie pełno świec błyszczało a widownia grzmiała tylko patrzyła te oczy to prazasada praocean transcendencja to wreszcie mój płacz kiedy tamta dusza zniknęła tak po prostu i od tej pory stoję niczym archanioł na skarpie ale i archanioły mają wizję moje czekania nie jest wieczne wieczna jest moja miłość wieczna jest moja dobroć wieczna jest moja moc serca wieczne jest moje spełnienie wszak czy nasze życie to nie sen uczyńmy z niego rzeczywistość wtedy czas przestanie istnieć tylko my i to co było od zawsze oczekiwane
S	Największej z dusz … myślę sobie że tak trudno jest zatrzymać czas zatrzymać od zapomnienia od zamglenia od niechcenia a ja chcę zatrzymać czas nie zegary wszelakie i urządzenia chcę zatrzymać czas chcę trwać niczym eon prawieczny z granatowymi skrzydłami i stać na mojej ulubionej skarpie nad leśnym wąwozem chcę zamknąć w sobie tyle serc ile serc ode mnie uciekło zabrać je w bezkres lasu poza Styksem niech cieszą się tam pokojem a ich kraina niech zamieni się w ogród Hesperyd ja poczekam tylko na jedno serce i duszę która mi uciekła która w sali gdzie pełno świec błyszczało a widownia grzmiała tylko patrzyła te oczy to przesada praocean transcendencja to wreszcie mój płacz kiedy tamta dusza zniknęła tak po prostu i od tej pory stoję niczym archanioł na skarpie ale i archanioły mają wizję moje czekania nie jest wieczne wieczna jest moja miłość wieczna jest moja dobroć wieczna jest moja moc serca wieczne jest moje spełnienie wszak czy nasze życie to nie sen uczyńmy z niego rzeczywistość wtedy czas przestanie istnieć tylko my i to co było od zawsze oczekiwane