Od zarania dziejów człowiek pragnął otaczać się pięknymi przedmiotami. Ta potrzeba piękna, nie zapominając o funkcji magiczno-religijnej, stała się kamieniem węgielnym sztuki. Samo już pojecie piękna jest zagadnieniem bardzo złożonym i można je rozpatrywać na wielu płaszczyznach. Wyobrażenie o tym, co jest piękne, a co nie jest, ulegało na przestrzeni wieków nieustannym zmianom. Wystarczy tylko sięgnąć do historii sztuki. W antyku i renesansie piękno postrzegane jako dążenie do harmonii, doskonałości, idealnie wyważonych proporcji. Barok wprost przeciwnie, piękna poszukiwał w ekspresyjnych rozbuchanych formach, o mocnym światło-cieniu, rozbudowanej kompozycji pełnej ruchu i dynamiki. Przytoczone przykłady uświadamiają nam, iż poczucie piękna przeobrażało się wraz z upływem czasu. Kolejne pokolenia kreowały nowy wzorzec. Czy dzisiaj, w dobie powszechnej bylejakości i masowości, jest jeszcze miejsce na piękno?

W sztuce współczesnej wydaje się, ze piękno zostało jak zbędny balast odrzucone lub zniszczone ocierając się o kicz bądź o dewiacyjna ekspresje, a jeśli nawet zaistnieje to na pewno nie jest najważniejsze. Dziś sztuka chce przede wszystkim zmuszać do myślenia, szokować bulwersować niestety jakże często brak jej czytelnej formy. Sztuka do dzisiaj nie jednokrotnie tylko zabawa, doświadczenie socjologiczne, gra z publicznością, w której dominuje ekshibicjonizm i wzajemne podglądactwo. Czy można się na to oburzać uznając ze piękna w ogóle nie ma lub mówiąc oględnie jest wyrazem gustu?

A przecież sztuka, obok rozszerzenia horyzontów, powinna człowieka również uduchowiać, ubogacić, czynić go bardziej świadomym a przez to lepszym. Należy przy tym pamiętać, iż piękno znajduje swój wyraz nie tylko w harmonii antycznych proporcji, ale również poprzez formy ekspresyjne, szpetne, ostre, brutalne. Nawet obrazy "brzydkie" mogą te funkcje drogowskazu spełniać. Warunkiem bezwzględnym jest forma nie tyle sugestywna, pełna i doskonała by w każdym czasie i miejscu intencje artysty były czytelne. Niedopuszczalne jest by odbiór dzieła możliwy był jedynie w połączeniu z objaśnieniem artysty lub krytyka sztuki. W takiej sytuacji wystarczy juz tylko sam komentarz.
We współczesnej plastyce piękno wyraża się w adekwatnym do treści języku plastycznym i w rozumieniu pojecie to ma zawsze miejsce zasadnicze w sztuce.