Dyplom z 9 lipca 1648 r. zachował się i stanowi do dziś ciekawe źródło informacji, z którego wynika nie tylko wspomniana już duma z polskiego szlachectwa, ale również wzorowa pracowitość świeżo upieczonego lekarza, który studia ukończył z wyróżnieniem. Po ukończonych studiach, na początku 1649 r. Scheffler wraca na rodzinny Dolny Śląsk.

3 listopada 1649 r., zapewne dzięki pośrednictwu Brucknera, młody Scheffler otrzymuje stanowisko nadwornego medyka, księcia Sylyiusa Nimroda von Wurttemberg-Weiltingen (1622—1664), świeżo upieczonego władcy odnowionego Księstwa Oleśnickiego.

W grudniu 1652 r. składa rezygnację z funkcji nadwornego medyka księcia Sylyiusa Nimroda, ogłasza swoją chęć przejścia na katolicyzm i opuszcza dwór oleśnicki, udając się do rodzinnego Wrocławia.

12 czerwca 1653 r. w kościele św. Macieja we Wrocławiu, należącym do Zakonu Szpitalnego Kawalerów Krzyżowych z Czerwoną Gwiazdą, Johannes Scheffler publicznie składa I rzymsko-katolickie wyznanie wiary, przyjmując podczas bierzmowania, zapewne na pamiątkę XVI-wiecznego hiszpańskiego mistyka Jana Anioła od Krzyża, imię „Angelus”. Zaraz po dokonanej konwersji, niesiony religijnym upojeniem, Anioł Ślązak pielgrzymuje pieszo do Trzebnicy, do relikwii św. Jadwigi, patronki Śląska.

W 1657 r. ukazuje się w Wiedniu pierwsze pięć ksiąg epigramów mistycznych pt. Przemyślne rymy pełne znaczenia (Geistreiche Sinn- und Schlussreime), które w rozszerzonym o księgę szóstą, drugim wydaniu z 1675 r. otrzymają ostateczny tytuł Pątnik anielski, czyli Przemyślne rymy pełne znaczenia (Cherubinischer Wandersmann oder GeistReiche Sinn- und Schluss-Reime). Zbiór ostatecznie ponad 1600 sentencji uchodzi za największe i najdojrzalsze literacko dzieło mistyki europejskiej. Równolegle do Anielskiego pątnika ukazuje się w 1657 r. drugie wielkie literacko dzieło Angelusa Silesiusa pt. Święta radość duszy (Heilzge Seelen-Lust/ Oder Geistliche Hirten-Lieder/ Der in jhren JESUM verliebten Pyche. Gesangen Von Johann Angelo Silesio), zbiór pieśni nabożnych, do dziś należących do kanonu religijnych obu wyznań (luterańskiego i katolickiego). Drugie wydanie ukazuje się we Wrocławiu w roku 1668.
Od dawna dojrzewała w Angelusie Silesiusie myśl o tym, by ostatecznie poświęcić się służbie Chrystusowi i upodobnić do mistrza, wstępując na drogę kapłaństwa. Na początku lat 60-ch XVII w. postanowił tę myśl urzeczywistnić. „Tonsurę i cztery mniejsze święcenia otrzymał w kaplicy domowej 21 maja 1661 roku, 22 maja został święcony na subdiakona w oparciu o titulum Patrimonii, diakonatu udzielono mu w dniu 26 maja, w święto Wniebowstąpienia Pańskiego (Joannes Scheffler Silesius). Mszę świętą celebrował wówczas Rektor Andrzej Lincke. W niedzielę, w oktawie Wniebowstąpienia Pańskiego, 29 maja 1661 r. (w Nysie, zapewne w kościele św.Jakuba) został obdarzony kapłaństwem”.

Od 1666 r. Scheffler mieszka w klasztorze św. Macieja we Wrocławiu, pilnie tworząc swoje pisma teologiczne, których powstanie w sumie 55. Spośród nich mistyk wybierze 39, jego zdaniem najważniejszych, i połączy je w dwutomowe wydanie pt. Ecclesiologża (1677).
W 1675 r. powstaje Zmysłowe opisanie czterech rzeczy ostatecznych (Sinnliche Bescbreibung Der Vier Letzten Dinge) jego ostatnie poetyckie dzieło.

Umiera 9 lipca 1677 r. w wieku 52 lat, wychudzony i wycieńczony długą chorobą (gruźlica) oraz wieloletnim umartwianiem się i postem. Czując zbliżającą się śmierć, przez ostatnie tygodnie całkowicie wycofał się z życia, zamykając się w swej celi, nie dopuszczając do siebie nikogo.
 

Oprac. C. L.