|
(I,5)
Nie wiem, kim jestem: nie tym, którego znam; Rzeczą i nie-rzeczą, krążkiem,
listkiem gnanym przez wiatr.
(I,6)
Jeżeli mam swój kres i swój początek stwierdzić. Więc muszę Boga ja, a Bóg mnie
musi zgłębić. I stać się tym, czym on: światłem w świetle lśnić. Muszę być
słowem w słowie i bogiem w Bogu być.
(I,8)
Ja wiem, że Bóg beze mnie ni chwili nie przeżyje. Kiedy już umrę ja, on też z
rozpaczy zginie.
(I,13)
Ja sam będę wiecznością, kiedy już czas porzucę
I siebie w Bogu, i Boga w sobie razem skupię.
(I,37)
Nic ciebie w ruch nie wprawia, ty jesteś sam twym kołem. Co samo z siebie pędzi
i zaznać spokoju nie może.
(I,68)
Otchłań mego wnętrza
Zwraca się z wielkim wołaniem
Wciąż ku boskiej otchłani:
Powiedz, która jest głębsza?
(I,278)
Jestem Boga drugim ja, on znajdzie tylko we mnie
Co jemu w wieczności równie będzie.
(II, 30)
Człowieku, strzeż istoty, bo jeśli minie świat
Przypadek straci wagę, istota zaś będzie trwać.
(II,137)
Litera literą, niczym wiecej. Moją otuchą sens istoty
I to, że we mnie Bóg mówi słowo na miarę wieczności.
(III,228)
Dwoje oczu dusza ma: jedno w stronę rzeczywistości,
Drugie kieruje w głąb wieczności.
(IV,21)
Czym jest Bóg, nie wiadomo.: nie jest światłem ani duchem. Ni prawdą, jednością,
jednym, ani co zwie się boskością,
Ani mądrością, miłością, dobrocią, wolą, rozumem.
Ni żadna rzeczą, istotą, uczuciem, sprzecznością.
(IV,70)
Wszak człowiek na tym świecie jest najcudniejszym tworem: potrafi według czynów
być diabłem, albo bogiem.
(IV,103)
Żadna śmierć nie jest wspanialsza niż ta, co życie daje.
Żadne życie zacniejsze niż to, co ze śmierci powstaje.
(IV,183)
Wszystko, czego chcesz, jest w tobie już od dawna. Przyczyna leży w tym, że tego
nie ujawniasz.
(V,1)
Wszystko się bierze z jednego i wróci do jedności,
Gdzie nie chce być bliźniacze, lecz różne w swej wielości.
(V,86)
Stworzenie całe niby księga: kto czytać nie potrafi,
Temu niebawem Stwórca dyskretnie się objawi.
(V,120)
Dwie we mnie są istoty: chce jedna co Bóg chce.
Ta druga to, co świat i szatan oraz śmierć. |
